Ik had de afgelopen 2 weken kerstvakantie. Veel tijd om series te bingen dus. Ik keek op Videoland naar Sleepers – een Nederlandse crimeserie over de corrupte rechercheur Martin Oudkerk (gespeeld door Robert Hoog) die schippert tussen het criminele circuit en de politiewereld. Bloedstollend spannend.
‘Ja, dus?’, hoor ik je denken. ‘Wat heeft dit te maken met het onderwerp van deze nieuwbrief?’ Nou: de zoon van de politieman (Max) is doof en draagt een cochleair implantaat (CI). In de serie worden gebaren gebruikt tussen de ouders en zoon. Ook wordt de juf van Max ingeschakeld door zijn vader om via spraakafzien te ontcijferen wat er op de beelden van een bewakingscamera wordt gezegd (niet heel realistisch overigens; ze kan zonder geluid elk woord aflezen).
Mooi dat gebarentaal en gehoorverlies een plekje krijgt in een goed bekeken serie. Deze week werd een video gepubliceerd over de samenwerking op de set. Daarin vertelt acteur Robert Hoog hoe hij een gebarencursus deed voor de serie. Hij is ook de maker van Sleepers en zegt: “Toen ik deze serie ging maken was één van mijn eerste streefpunten: ik wil werken aan de diversiteit en inclusiviteit. Ik hoop dat de rol van Ravi zeker bijdraagt aan de zichtbaarheid van gebarentaal.”
Over de samenwerking vertelt Nienke Fluitman (docent Nederlandse Gebarentaal): “Voordat we beginnen zeggen we ook wat de situatie is voor Ravi zelf. Bijvoorbeeld: hoort hij helemaal niets, dan moet echt iedereen goed opletten en meegebaren dat het actie is, dat het stilte is.”
Wat een mooi voorbeeld van inclusie! Zorgen dat collega’s weten wat de hoorsituatie op dat moment voor jou is, zodat ze er rekening mee kunnen houden. Ideaal. Zelf doe ik bijvoorbeeld ook op het werk wel eens mijn hoortoestellen uit (zodat ik me kan concentreren) – wel handig om het dan even tegen collega’s te zeggen 😉
Fijne werkweek,
Stan
